Home sweet home

Hiii,

Zo. Ondertussen alweer anderhalve week in Nederland. Ik had nog een blog beloofd over de laatste twee weken in Budapest, dus bij deze.

Mijn cijfers heb ik ondertussen allemaal binnen. 10, 10, 10, 10, 9 en een 8. Omgerekend naar Nederlandse cijfers. Heb ik toch best lekker gedaan. Beetje jammer dat deze cijfers niet meetellen in Nederland, en gewoon gezien worden als 30 ECT's, anders kon ik nu wel misschien cum laude afstuderen. Maar goed. Dat is nooit echt mijn ambitie geweest.

Maar goed. De laatste twee weken hebben we vooral de dingen gedaan die we nog wilden doen. Ik ben naar de kapper geweest. Dat was een ervaring. Die chick sprak geen Engels dus een gast moest voor tolk spelen. Ik was heel bang dat ze het zou verpesten, maar niets was minder waar. Natuurlijk was ik goed chagrijnig daarna, maar dat ben ik altijd als ik terug kom van de kapper. Maar voor €10,- heeft ze me prima geknipt. Ook heb ik nog even geprofiteerd van het feit dat je daar je wenkbrauwen kunt laten doen voor €3,-. En heb ik veel make-up ingekocht. En een boel sigaretten. Want ook dat is natuurlijk veel goedkoper dan in Nederland.

Verder hebben we vooral de nodige alcoholische consumpties genuttigd. Mijn leven was niet heel anders dan in mijn vorige blog. Wel zijn we veel thuis gebleven en hebben we veel tijd met elkaar doorgebracht. We hadden vooral de laatste week ook veel afscheidsfeestjes. Bijna iedere dag vertrok er wel iemand naar huis. En daarnaast moesten we natuurlijk ook afscheid nemen van alle kroegen.

Papa was 28 januari in Budapest. Hij kwam begin van de middag aan. We hebben nog een dagje door de stad geslenterd en zijn lekker buiten de deur gaan eten. Die avond was mijn afscheidsavond. Wat een hel was dat. Ik had al aangegeven dat ik slecht ben in afscheid nemen, maar dit viel me echt zwaarder dan verwacht. Ik was zo overstuur dat zelfs een afscheidsspeech er niet meer vanaf kon. Het is gewoon raar om gedag te zeggen tegen mensen die 5 maanden zo intens in je leven aanwezig waren. Waar je al die tijd alles mee hebt gedeeld. Blijft nog steeds gewoon een raar idee.

De volgende ochtend zijn papa en ik naar Wenen gereden. Ik had die nacht daarvoor geen oog dicht gedaan dus die 2 uurtjes in de auto naar Wenen heb ik in coma gelegen. Ik moest 5 keer met de lift om al mijn spullen beneden te krijgen. Schandalig. Papa had de dak koffer op de auto gedaan. Zonder die koffer was het onmogelijk om alles weer mee terug naar Nederland te krijgen.
Maar goed, Wenen. We kwamen rond een uurtje of 1 's middags aan. We hebben onze spullen in het hotel gedropt en zijn toen gaan wandelen. Wat is Wenen mooi zeg! Ik was er nog nooit geweest. Papa meer dan 25 jaar geleden, dus die kon er ook nog weinig van herinneren. Het is zo'n rijke en schone stad. Overal waar je keek zag je weer een pareltje. We hebben vooral veel rondgelopen en rondgekeken. 's Avonds zijn we lekker schnitzels met bratkartoffelen en sauerkraut gaan eten en nog biertjes gaan drinken in een kroeg. Dat was ons dagje Wenen. Heerlijk!

De volgende ochtend zijn we rond 10 uur naar Nederland gereden. Wat een bitse reis was dat. We waren om 23 uur thuis. Regen, onweer, hagel, sneeuw, zon, we hebben alles gehad onderweg. We waren er helemaal klaar mee. Maar mijn thuis komst was goed! Mama stond klaar met wijn en toastjes met kaasjes en een versierde deur. Heel lief! Na een uurtje ben ik mijn vriendinnetjes gaan opzoeken in de kroeg. Ook dat was erg fijn. Wel heel raar om alleen maar Nederlands om je heen te horen. Ik bestelde zelfs een wijntje in het Engels aan de bar. Maar dat heb ik nog steeds regelmatig. Vooral als ik een beetje tipsy of moe ben wil ik nog wel eens Engels met Nederlands combineren. Ik ben benieuwd hoe lang dat nog gaat duren.

Inmiddels dus alweer anderhalve week in Nederland. Mensen vragen vooral of ik al gewend ben. Dat vind ik moeilijk te beantwoorden. Geen idee. Ik denk het niet. Vooral de eerste week was moeilijk. Ik wist niet goed wat ik moest doen en wat ik moest verwachten. Alsof ik mezelf weer een beetje moest herontdekken hier. Dat is nog steeds wel zo, maar het gaat wel wat soepeler. Het is fijn om weer in mijn kamertje in Utrecht te zijn en dat er in huis niets veranderd is. Alsof de tijd gewoon heeft stil gestaan. Ik moet wel wennen aan het ritme. Vanaf vorige week ben ik begonnen met afstuderen bij de verslavingsreclassering. Alleen bij het horen van al mijn deadlines klap ik al dicht en wil ik gewoon nog even in mijn bed blijven liggen. Daarnaast denk ik vaak: "hey het is tijd voor een borrel!", maar ook dat is natuurlijk niet realistisch. Mensen hebben een leven hier. Structuur. Ik nog even niet. Maar ook dat zal wel goed komen.

Wat ik wel erg fijn vind aan weer in Nederland zijn is de Albert Heijn. Mijn god, ik had niet door dat ik die zo had gemist. Wat fijn om weer normale dingen te kunnen eten. Al moet ik wel weer even wennen aan de prijzen... vooral carnaval was een duur grapje. Maar het was het natuurlijk waard. Dat is ook leuk aan weer in Nederland zijn. Carnaval. Ik ben blij dat ik dat niet heb gemist dit jaar.

Al met al gaat het dus best wel steady. Ik ben gewoon weer een leventje aan het opbouwen. En ondertussen een beetje aan het rouwen. Want zo voelt het wel een beetje, als rouwen. Afscheid nemen van iets wat er niet meer is. Gelukkig heb ik de herinneringen, de foto's en de muziek nog. En wordt de eerste reünie binnenkort gepland.
Mijn leven is zo slecht nog niet.

xxxxxxxxxxxx