Zo trots als een rood-wit-blauwe pauw

Hongarije is zoveel anders dan dat ik er van had verwacht. Ik kende Budapest al. Een hoofdstad met 1,7 miljoen inwoners. Een moderne stad waar een hoop mensen goed Engels spreken en waar de toeristen je voor je voeten lopen. Hongarije was in mijn ogen een Europees land. Net zoals Nederland, maar dan een beetje anders. Een leuk vakantieland.

Nu ik hier bijna drie maanden ben, heb ik een beter beeld gekregen van Budapest en dus ook van Hongarije. Ik ben nog steeds verliefd op Budapest, maar ik bekijk de stad plus het land nu op een hele andere manier. De corruptheid in dit land is onvoorstelbaar. Ik, als naïef blond meisje uit Nederland zonder enige ervaring met reizen in Oost-Europa, dacht dat corruptheid niet meer bestond. Maar schijn bedriegt. De Hongaren houden niet van Hongarije. Dit werd gelijk al duidelijk in gesprekken met leraren en Hongaarse studenten van mijn universiteit. De nalatigheid van de premier is het onderwerp van de dag en de meeste studenten willen na hun studie zo snel mogelijk naar een ander land verkassen.

Het bizarre is, dat ik zelfs een beetje bang ben om dit op te schrijven. De premier van dit land houdt controle over social media. Hij wilde er zelfs belasting over vragen. Wat er gebeurd als er slechte dingen over hem gezegd worden weet ik niet, maar ik denk niet dat dat erg leuke dingen zijn.
Het land heeft vrijheid van meningsuiting, maar ze hebben daar wel harde grenzen in. De overheid vindt wel een manier om hun meningen en opvattingen af te dwingen. Een klein voorbeeld: studeren kan hier in dit land gratis. GRATIS. Helemaal voor niets. Daar houden wij Nederlanders van. Echter moet je dan wel iets studeren wat de overheid goed vindt. Studies als engineering of social work vinden ze prachtig. Daar hebben ze nooit genoeg van, dus dat wordt gestimuleerd door gratis onderwijs aan te bieden. Lief van ze, denk je in eerste instantie. Er zit alleen een addertje onder het gras. Gratis studeren staat gelijk aan 6 jaar verplicht in dit land blijven na je studie. Je moet hiervoor zelfs een contract ondertekenen met de overheid. Misschien zelfs wel met de premier zelf. Het zou me weinig verbazen. Wil je liever iets met politiek studeren? Dat kan wel, maar dan kost het je de hoofdprijs. Je snapt vast wel waarom. Ik snap ergens wel dat de overheid wil dat de burgers niet naar een ander land emigreren, maar ik denk niet dat dit de juiste manier is om dat te voorkomen. Het voelt als chantage, en ik denk niet dat dat de juiste motivatie is om inwoners te behouden.

De vluchtelingen issue is een welbekend probleem, in ieder land. Bijna ieder land draagt zijn steentje bij. Hongarije niet. Hongarije schopt ze uit het land en bouwt een muur om het land heen zodat ze er ook niet meer in komen. Nu klink ik heel zwart/wit, en dat is misschien ook wel zo, maar ik heb wel een groot gedeelte met eigen ogen gezien. Ruim een maand geleden kwam er een stortvloed aan vluchtelingen binnen in Budapest. Ze waren gestrand op het Keleti trein station. Verder kwamen ze niet. Hongarije hield ze tegen. Ze zaten op de grond te wachten op treinen om ze de grens over te brengen. Staan mocht niet. Deed je dat wel, dan werd je afgeblaft door een politieagent. Er werd nog net niet een geweer op je hoofd gehouden. Zelfs voor kleine kindjes was het niet oké om even op te staan. Ik vond het heftig om te zien. Nogmaals, ik ben maar een naïef blond meisje uit Nederland waar politieagenten met een klein handgeweertje rondlopen, ver verstopt onder hun kleding, dus veel ben ik niet gewend. Maar toch, ik vond dit onmenselijk.

En dan de hoeveelheid daklozen in de stad. Er is op iedere hoek wel een handje vol daklozen te vinden. Soms hele gezinnen onder één klein dekentje. Het is hartverscheurend, echt. Wat ik nog wel het ergste vind, is dat er zoveel ouderen op straat leven. Met ouderen bedoel ik opaatjes en omaatjes. Ik ben een ontzettend onstabiel kind als het aankomt op daklozen. En ouderen. Ik kan al janken als ik iemand op straat zie zitten met een bekertje, maar als ik een opaatje of omaatje zie bedelen houd ik het echt niet meer. Het doet oprecht pijn. Een AOW zoals wij dat kennen, kennen ze hier niet. Je spaart wel iets op wanneer je werkt, maar dat is praktisch niets. Je moet je hele leven lang sparen voor het moment dat je met pensioen gaat. Wanneer je een goede baan hebt is dit natuurlijk gemakkelijker dan dat je een baantje hebt waarbij je net iets meer dan het minimum loon verdiend. Heb je een baan zoals dat laatste, dan ontvang je gemiddeld zo’n €130 aan AOW. Het leven hier in Hongarije is goedkoper dan in Nederland, maar voor die €130 kan je ook hier geen huis of zelfs kamer huren. Je bent in dit geval aangewezen op je kinderen, familie of vrienden. Mits je natuurlijk zelf genoeg gespaard hebt tijdens je werk. Hoewel dat vrijwel onmogelijk is wanneer je niet zoveel verdiend. Maar goed, is het dus niet mogelijk om terug te vallen op je kinderen, familie of vrienden, dan heb je een probleem en kom je simpelweg op straat terecht. Met een fles alcohol om je warm te houden voor de koude nachten. Ik wil het liefst alle daklozen opaatjes en omaatjes adopteren. Kon het maar. Ik zou het zo doen.

Goed, ik kan nog wel 100 dingen opnoemen die ik vreemd vind aan dit land. Iedere keer kom ik weer achter dingen die me verbazen. Niet alleen Hongarije, ook andere landen. Ik leef in een huis met Nederlanders, Duitsers, Italianen, een Fransman, een Poolse en een Belg. Daarnaast heb ik colleges met verschillende nationaliteiten. Mexicanen, Irakezen, Spanjaarden, Aussies, Zweden, Noren, Finnen… noem maar op. In mijn social work klassen worden de landen vaak met elkaar vergeleken. Ik vergeet nooit meer de vraag: welke ‘minderheden’ in je land worden er achtergesteld? Dus welke ‘minderheden’ krijgen geen hulp en worden misschien wel gediscrimineerd? Klasgenoten kwamen aan met verhalen dat homoseksuelen vermoord worden en dat als je kauwgom kauwt in het openbaar je stokslagen krijgt. Nu moest ik gaan vertellen wat er in Nederland gebeurd. Niets. Ik kon letterlijk niets opnoemen. Een Nederlandse klasgenoot gaf als antwoord dat homoseksuelen wel eens gepest worden. Wel eens gepest, terwijl in andere landen homoseksuelen vermoord worden! Dit moment heeft echt mijn ogen geopend.

Mijn Poolse huisgenoot zegt vaak voor de grap dat wij Nederlanders in een bubbel leven. Alles is zo vredig en goed geregeld en wij zijn allemaal zo lekker naïef. Misschien is dat ook wel zo. Maar ik ben volledig gelukkig in mijn Nederlandse bubbel. Als Nederlander ben ik trots, ook al heb ik dat nooit zo erg gevoeld als nu ik in Hongarije zit voor een half jaar. Ik vertel met trots onze wetgeving en eigenaardigheden en ik krijg heimwee als ik het hierover heb. Ik zou zo in een promotieteam van ons land kunnen. Nee, maar echt. Je waardeert pas iets als je er even uit bent en het kunt vergelijken met iets anders.

Wij Nederlanders hebben het goed. Heel goed zelfs. We zouden af en toe wel iets minder mogen klagen, maar ook weer niet. Het hoort bij ons. Zoals de Zwarte Pieten discussie. Laten we onze nationaliteit wat meer waarderen, want écht, we hebben het zo slecht nog niet.